Poznaj nasze mocne strony

Osobami, które mogą zgłosić dziecko/młodzież na konsultację lub badanie są jego rodzice bądź opiekunowie prawni, a także sam uczeń po osiągnięciu pełnoletności.

Każdy wniosek do poradni zawiera zazwyczaj:

• datę i miejsce sporządzenia,
• dane dziecka, które ma zostać poddane badaniom,
• dane rodzica,
• opis stanu zdrowia dziecka,
• opis problemu i uzasadnienie wniosku (np. uzasadnienie zgłoszenia dziecka).

Szkoła ma obowiązek respektowania opinii poradni, co wynika z przepisów dotyczących oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów.

Mówią one, że wymagania edukacyjne dostosowuje się do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia  posiadającego  m.in. opinię poradni  psychologiczno-pedagogicznej na podstawie tej opinii.

Szkoła ponadto zgodnie z Rozporządzeniem dotyczącym pomocy psychologiczno-pedagogicznej przy jej organizacji ma obowiązek uwzględniać zalecenia zawarte w opinii, zarówno w kontekście form pomocy, jak i metod pracy z dzieckiem.

Poradnia udziela pomocy dzieciom i młodzieży, rodzicom i nauczycielom z przedszkoli, szkół lub placówek mających siedzibę na terenie działania poradni.

W przypadku dzieci i młodzieży oraz rodziców dzieci nieuczęszczających do przedszkola, szkoły lub placówki pomocy udziela poradnia właściwa ze względu na miejsce zamieszkania dziecka.

Diagnoza obejmuje wywiad – rozmowę z Rodzicem dotyczącą przebiegu rozwoju dziecka, badanie psychologiczne, badanie pedagogiczne oraz badanie logopedyczne dla dzieci, które ujawniają trudności w mowie lub badanie SI dla dzieci, które ujawniają symptomy zaburzeń w tym obszarze.

Zajęcia rewalidacyjne są formą wsparcia kierowaną wyłącznie do uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Natomiast pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana wszystkim, niezależnie od tego, czy posiadają orzeczenie czy też nie.

Podstawą wydania opinii jest złożenie następujących dokumentów:

– Wniosek rodziców/prawnych opiekunów: dokładnie wypełniony, z podpisami rodziców we wszystkich miejscach wskazanych we wniosku, z określeniem celu wydania opinii oraz uzasadnieniem.

– Zaświadczenie lekarskie potwierdzające zaburzenie/niepełnosprawność dziecka wydane przez lekarza specjalistę

– Diagnoza psychologiczno-pedagogiczna: (można dostarczyć diagnozę psychologiczno-pedagogiczną z miejsca, w którym dziecko jest objęte opieką psychologiczno-pedagogiczną).

– Jeśli dziecko uczęszcza do przedszkola potrzebna będzie opinia o  funkcjonowaniu  dziecka  na  terenie  przedszkola.

Opiekunowie prawni zobowiązani są do dołączenia do wniosku kserokopii decyzji sądowej potwierdzającej ich prawo do sprawowania opieki nad dzieckiem.
Poradnia przyjmuje tylko wnioski kompletne z podpisami rodziców oraz z wyżej wymienionymi dokumentami. Wnioskodawca jest informowany o terminie posiedzenia Zespołu Orzekającego. Ma prawo wziąć udział w posiedzeniu Zespołu Orzekającego i przedstawić na nim swoje stanowisko.

• Zadawaj dziecku krótkie proste pytania prowokujące do mówienia. Jeśli dziecko nie zna odpowiedzi, można mu podpowiedzieć i nazwać przedmiot lub czynność. Nigdy jednak nie należy od razu odpowiadać za dziecko. Trzeba dać mu szansę, aby się zastanowiło i spokojnie odpowiedziało.
• Zachęcaj dziecko do udziału w codziennych czynnościach. Opowiadaj o tym, co robicie.
• Wzmacniaj osiągnięcia dziecka poprzez pochwałę oraz powtórzenie wypowiedzianego przez niego słowa.
• Czytaj dziecku. Warto poświęcić choćby 15-30 min. dziennie na przeczytanie dziecku bajeczki. To nie tylko rozwija wyobraźnię, lecz także poszerza zasób słownictwa, uczy koncentracji uwagi i daje dziecku poczucie bliskości. Czytajmy dziecku książeczki, nazywajmy to, co widzimy na ilustracjach. Sprawdzajmy, czy rozumie wszystkie wyrazy, zadając mu pytania.
  Dbaj o poprawność swoich wypowiedzi. Nie posługuj się językiem dziecka. Nie spieszczaj nadmiernie form. Nie nazywaj przedmiotów, czynności lub osób w taki sam sposób jak dziecko. Podstawowe zadanie rodziców w okresie kształtowania się mowy dziecka polega na dostarczaniu prawidłowych wzorców wypowiedzi. Rodzice muszą mówić poprawnie! Nie mogą pozwolić sobie na powtarzanie wytworów językowych dziecka.
  Wykonujcie zabawy rytmiczno-ruchowe, np. wystukiwanie rymu (np. na tamburynie, bębenku, klaszcząc w dłonie). Dziecko porusza się zgodnie z rytmem. Śpiewanie piosenki i jednoczesne pokazywanie np. piosenka: “głowa – ramiona – kolana – pięty”.
  Ucz dziecko piosenek, wierszyków i wyliczanek. Piosenki, wierszyki i wyliczanki rymują się, a dzięki swej melodyjności są łatwe do przyswojenia. Zacznij od krótkich, nawet dwuwersowych form, by z czasem przechodzić do dłuższych.
• Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia oddechowe utrwalające prawidłowy sposób oddychania (np. dmuchanie piórek, baniek mydlanych, wiatraczków).
• Naśladujcie odgłosy otoczenia: szum wiatru, odkurzacza, odgłosy wydawane przez zwierzęta, warkot silnika samochodu, alarm przejeżdżającej straży pożarnej, zasłyszaną melodię itp.
• Kontroluj, czy dziecko rozumie Twoje polecenia. Polecenia powinny być proste i dotyczyć czynności lub przedmiotów, które są dziecku bliskie.
• Nie wyręczaj dziecka w mówieniu. Nie przerywaj mu. Jeśli ma trudność z wypowiedzeniem wyrazu, pozwól mu spokojnie dokończyć, po czym powiedz ten wyraz jeszcze raz – poprawnie.
• Nie śmiej się z jego wypowiedzi. Nie krzycz, jeśli jest niezrozumiała. Nie uciszaj. To może wywołać zniechęcenie do mówienia.
• Ważne, aby dziecko miało kontakt z innymi dziećmi i dorosłymi – to wzmocni w nim potrzebę komunikowania się.

Istnieje wiele ćwiczeń, gier i zabaw usprawniających koncentrację uwagi, m.in.:

Selekcjonowanie i sortowanie – zabawy, w których przebiegu zadaniem dziecka jest skategoryzowanie przedmiotów i ich pogrupowanie stanowią świetne wyzwanie oraz przyczyniają się do rozwoju intelektualnego malucha.

Rysowanie oburącz – to bardzo angażujące i skuteczne ćwiczenie na koncentrację u dzieci – rysowanie obiema rękami pobudza bowiem współpracę dwóch półkul mózgu. Wydrukuj połowę rysunku – jedną ręką kreśl razem z dzieckiem po śladzie, a drugą (w tym samym czasie) starajcie się narysować odbicie lustrzane obrazka. 

Puzzle, krzyżówki, łamigłówki – to najbardziej popularne i zarazem skuteczne ćwiczenia na koncentrację uwagi u dzieci, ponieważ rozwijają w wielu aspektach. Pobudzają myślenie i wyobraźnię, wzbogacają słownictwo i poprawiają koordynację wzrokowo-ruchową.   

Gra Memory – to nie tylko dobry pomysł na ćwiczenie pamięci dla dzieci, ale także świetny sposób na spędzanie wolnego czasu z całą rodziną. Gra polega na tym, że trzeba zapamiętywać pary odwróconych obrazków. Ten, kto zbierze najwięcej takich par, wygrywa. Memory to doskonały trening koncentracji i pamięci.  

Wyraz na ostatnią literę poprzedniego – podaj dziecku wyraz i poproś go, aby wymyśliło kolejny, który będzie zaczynać się na ostatnią literę tego, który Ty podałeś. To zadanie, oprócz ćwiczenia na pamięć i koncentrację, stymuluje również sprawność językową oraz wyobraźnię dziecka.  

Wspólne czytanie – w trakcie czytania książki poproś dziecko, aby śledziło palcem poszczególne linijki i pokazywało Ci, w jakim miejscu aktualnie jesteś. 

• Wszystkie osoby z najbliższego otoczenia dziecka powinny stosować spójny i konsekwentny system wychowawczy. Konsekwentnie wprowadzać i egzekwować ustalone zasady zachowania wobec rówieśników oraz dorosłych.
• Ustalenie rutyny dnia i zasad domowych:
• dziecko, które wie, co się będzie w ciągu dnia działo, jest spokojniejsze i ma poczucie bezpieczeństwa – wtedy jego potrzeby są zaspokajane z góry, bo wie, kiedy jest czas na zabawę, jedzenie, wyjście z domu;
• np. jeśli dziecko wie, że jest zasada w domu „słodyczy nie jemy przed obiadem”, to nie będzie się tych słodyczy domagało, jeśli rodzice są konsekwentni, że to nie będzie miało sensu;
• warto zasady domowe co jakiś czas przypominać, by dziecko się ich nauczyło.
• Znajdywanie okazji w ciągu dnia do odprowadzania napięcia, np.
• po przedszkolu warto, by miało chwilę na zrzucenie wszystkich emocji, np. przez wybieganie, zabawę na placu zabaw, zabawę z rodzicami;
• przed snem warto ustalić wyciszający rytuał, np. kąpiel – jedzenie – bajeczka w łóżku czytana przez rodzica, głaskanie po głowie.
  
• Nauka rozpoznawania emocji i radzenia sobie z nimi:
• książeczki na temat emocji, np. seria „Uczucia Gucia”, „Kolorowy potwór”, „Emocje”;
• mówienie o swoich emocjach i ich powodzie, np. – „Przestraszyłam się, kiedy ten patyk zleciał z drzewa”, „Zezłościłam się, kiedy uciekł mi autobus”;
• nazywamy uczucia dziecka, kiedy cokolwiek do nas mówi: „Musiałeś się ucieszyć, kiedy w żłobku był taki dobry deser”, „Mogłeś się przestraszyć, kiedy się potknąłeś” – tworzymy dziecku słownik emocji;
• nazywamy uczucia innych osób, np. widzimy, że ktoś się kłóci na ulicy – „Chyba się na siebie bardzo złoszczą”;
• uprzedzanie, co się stanie i czego oczekuje się od zachowania: „Kochanie, widzę, że nadal się bawisz, choć ja Cię proszę, żebyś się ubrał. Podejrzewam, że fajnie się tutaj bawisz, tak?”;
• szukamy rozwiązań na chłodno – co mogę zrobić, kiedy się złoszczę, smucę, itp. – do tego warto zaangażować całą rodzinę;
• robimy listę, zapisujemy każde rozwiązanie, jak poradzić sobie ze złością i skreślamy te, które są nieodpowiednie, np. bicie;
• pudełko rozwiązań – kiedy dziecko jest zdenerwowane albo kiedy ma się chwilkę czasu, losujemy rozwiązanie i powtarzamy je.
• Spędzanie czasu sam na sam z dzieckiem, żeby dać mu całą naszą uwagę – nie możemy skupiać się na dziecku tylko podczas ataków, ale codziennie należy znaleźć wspólną chwilę zabawy, radości, chwalenia – komunikat, że dziecko może zwrócić naszą uwagę również poprzez pozytywne sposoby.

– odnajdywanie na obrazkach drobnych szczegółów (pokaż gdzie jest….),
– odnajdywanie podobieństw i różnic w prezentowanych dziecku obrazkach o tej samej tematyce,
– dobieranie par jednakowych obrazków – można wykorzystać grę „memory”,
– składanie obrazka pociętego na części (można wykorzystać pocztówki),
– układanie elementów wg wzoru – klocki, puzzle, pocztówki,
– dobieranie elementów do całości obrazka – np. sklep z warzywami, spożywczy: poszukujemy odpowiednich produktów pasujących do danego sklepu,
– rysowanie kompozycji z figur geometrycznych za pomocą szablonów; powtarzanie elementów wg schematu,
– rysowanie demonstrowanych przedmiotów np. samochodu, domku, drzewa,
–  spostrzeganie zmian w układaniu elementów (dół, góra, prawa, lewa strona itd.),
– klasyfikowanie przedmiotów według rodzaju, kształtu, ilości, koloru,
– rysowanie po śladzie (łączenie kresek w linie tworzące element),
– kalkowanie przez kalkę techniczną,
– przerysowywanie figur geometrycznych (według wzoru).

Przykłady ćwiczeń:

– dzielenie zdań na wyrazy.
– wyszukiwanie obrazków na dana głoskę np. „p” – „pies”,
– dzielenie wyrazów na sylaby z klaskaniem np. „ka-wa”,
– rozróżnianie dźwięków np.: pluskanie w wodzie, gniecenie papieru, rozpoznawanie po głosie różnych osób,
– gry i zabawy rytmiczne (wykonywanie ruchów na hasło muzyczne),
– wydzielanie głoski na początku, na końcu i w środku wyrazu,
– nauka krótkich wierszyków i piosenek,
– ćwiczenie różnicowania dźwięków z otoczenia (co teraz słychać?),
– odtwarzanie struktur dźwiękowych w układach przestrzennych np. z klocków,
– grupowanie obrazków na tą samą głoskę (pies, pióro, papier),
– odgadywanie głosek na początku wyrazu i szukanie kolejnych, podejmowanie prób tworzenia sylab i czytanie prostych wyrazów. 

Przykłady działań:

– dostarczenie informacji na temat rodziny, miejsca zamieszkania, wykonywanej pracy przez rodziców,
– zaznajamianie  z najbliższym otoczeniem, miastem, ulicą, na której mieszka dziecko, obiektami kulturowymi,
– prowadzenie rozmów na różne tematy, zadawanie pytań odtwórczych, problemowych, oczekiwanie rozwiniętych wypowiedzi,
– czytanie dziecku książeczek, prowadzenie rozmów dotyczących ich treści, stosowanie  pytań o postaci, fakty, sytuacje, sprawdzanie rozumienia tekstu,
– rozwiązywanie zagadek,
– prowadzenie zabaw w oparciu o zabawki dydaktyczne rozwijające myślenie,
– zadawanie pytań, co trzeba zrobić, żeby… np. upiec ciasto, zrobić sobie kanapkę (dziecko ma wymienić następujące po sobie czynności),
– wykorzystywać układanki obrazkowe tworzące historyjkę,
– prowadzenie zabaw uczących klasyfikacji rozpoznawania podobieństw i różnic, tworzenia zbiorów, liczebników porządkowych, dodawania i odejmowania.